otóż to. generalnie zgadzam się z twoją opinią, jednakze jestem w stanie przymknąć oko na tę wtórność chociazby z tych powodow, że powstal on na podstawie pamiętników jima carrolla, no i nie oszukujmy się - jest to kino raczej mainstreamowe. di caprio w istocie spisał się tutaj znakomicie w roli jima, równie świetnie wcielił się w role mickyego mark wahlberg. tamta dwójka (madio i mcgaw) już bez rewelacji, ich gra jest bardziej sztywna, zdecydowanie mniej ekspresywna, w sumie mozna wyczuć, że zalatuje od nich brakiem profesjonalizmu, ale bynajmniej nie jest na tyle źle, zeby to jakoś wybitnie przeszkadzało. w gruncie rzeczy film całkiem średni - jest dość refleksyjny, poetycki i klimat tez ma nie najgorszy. samo wkroczenie głównego bohatera do świata używek wydaje sie być ukazane w sposób nieco tendencyjny i płytki że tak powiem. brakuje mi tu tej dobitnej i przytłaczającej atmosfery znanej z takich filmów jak m.in. requiem dla snu czy trainspotting - w tym ostatnim o wiele ciekawiej został tez ukazany detoks. w 2 części filmu akcja zdecydowanie staje się bardziej żywiolowa, ale chyba tylko po to, by zakończenie wszystko zepsuło swą banalnością. owszem, pewne emocje tutaj są, dzieki czemu ta historia wystarczająco wciąga, ale mysle, ze gdyby nie obsada, ów dzieło byłoby po prostu kiepskie. muzyka niezbyt mi się podobała. cóż, bez rewelacji, ale zwazywszy na wspomnianą już wcześniej grę aktorską i mimo wszystko przyzwoity klimat - 6/10

*niezwykłej atmosfery